Ruch Światło-Życie

Ruch Światło-Życie nie wyrósł z żadnych teoretycznych przemyśleń ani założeń dydaktyczno-organizacyjnych, ale z prostego wysiłku wierności wobec wezwania Bożego zawartego w Ewangelii, z dążności do znalezienia przez człowieka pełnej prawdy o tym, co jest w nim samym i wokół niego w wierze.

      Dla rozwoju Ruchu szczególne znaczenie miały dwa dokumenty soborowe: Konstytucja o świętej Liturgii i Konstytucja dogmatyczna o Kościele. Soborowa wizja człowieka-osoby i Kościoła-wspólnoty zaczęła przenikać w oazowy system wychowawczy.

      Założyciel Ruchu, Sługa Boży, ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987) skoncentrował się początkowo na pracy z ministrantami. Liturgia i związana z nią służba stwarzały doskonałe możliwości formacji. Stopniowo czerpiąc z doświadczeń innych ruchów pojawiały się propozycje formacji obejmującej także młodzież i dorosłych.

      W 1963 roku zorganizowana została Oaza Niepokalanej dla dziewcząt, w roku 1967 Oaza Nowego Życia dla młodzieży męskiej. W 1973 roku Ruch został zawierzony Niepokalanej, Matce Kościoła. Aktu tego dokonał Kardynał Karol Wojtyła w Centrum Ruchu w Krościenku nad Dunajcem.

      Po raz pierwszy Oazę dla rodzin zorganizował Sługa Boży, ks. Franciszek Blachnicki w 1973 roku w Krościenku. Dało to początek Domowemu Kościołowi - rodzinnej gałęzi Ruchu Światło-Życie.

      W 1976 roku na I Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych określono cel i zadania Ruchu oraz przyjęto nazwę Ruch Światło-Życie. Mimo różnych trudności zewnętrznych Ruch rozwijał się bardzo dynamicznie. Przeniknął także na Słowację, do Czech i Niemiec.

Cele

      Celem Ruchu jest formacja dojrzałego chrześcijaństwa jako nowego człowieka w Chrystusie. Idea ta została zawarta w nazwie Ruchu (Światło-Życie), dojrzałość chrześcijańska rozumiana jest bowiem jako jedność światła danego od Boga i życia, na wewnętrznej integracji pomiędzy sferą umysłu i poznania oraz woli i działania. To co poznane jako prawda ma stać się normą postępowania.

      Kręgi Domowego Kościoła realizują ten cel szczególnie na drodze umacniania jedności małżeńskiej i odnowy katechumenatu rodzinnego, urzeczywistniając w ten sposób soborową wizję rodziny chrześcijańskiej. Ma to pomóc małżonkom, trwającym w związku sakramentalnym, w budowaniu między nimi prawdziwej jedności, która stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci.

Formacja

      Droga formacyjna w Ruchu została oparta o Obrzędy Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych.
Można wyodrębnić w niej trzy etapy:

1. ewangelizacja,
2. deuterokatechumenat,
3. diakonia.

      Zasadniczym celem ewangelizacji jest doprowadzenie do aktu osobistej wiary w duchu Ewangelii, polegającej na przyjęciu Chrystusa jako Pana i Zbawiciela oraz włączenie się danej osoby do pracy w grupie uczniów Chrystusa.

      Drugi etap - deuterokatechumenat - ma otworzyć człowieka na działanie Boże i wezwać go do współdziałania z Bogiem. Dokonuje się to przez następujące elementy: Słowo Boże, modlitwę, metanoię, liturgię, świadectwo, diakonię we wspólnocie parafialnej. Szczególną formą świadectwa jest Nowa Kultura, polegająca na uwolnieniu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia. Przejawem tego jest przyjęcie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.

      Trzeci etap jest wdrażaniem ideału życia osobowego polegającego na "posiadaniu siebie w bezinteresownym darze z siebie". Polega na podjęciu konkretnej służby (posługi) we wspólnocie, w parafii, w diecezji zgodnie z otrzymanymi darami.

      Podstawowe metody wychowawcze to:

1. postulat Światło-Życie,
2. oaza - forma rekolekcji Ruchu,
3. mała grupa - środowisko dla utrzymania i rozwoju wiary.

      Ruch Światło-Życie jako jeden z przejawów posoborowej odnowy Kościoła jest rzeczywistością bardzo bogatą i złożoną. Nie ogranicza się bowiem do jednego wybranego aspektu życia chrześcijańskiego, ale żyje tym, czym żyje cały Kościół (od działalności ewangelizacyjnej aż do podjęcia posługi-służby w Kościele). Fenomenem Ruchu jest również to, że obejmuje wszystkie stany: osoby duchowne, siostry zakonne, świeckich: dzieci, młodzież, dorosłych i całe rodziny.

Formacja rodzin w ramach Domowego Kościoła

      Domowy Kościół łączy w sobie dwie duchowości: Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego Ruchu Equipes z Notre Dame. Ruch Equipes Notre Dame wiąże się z osobą ks. Caffarella i odkryciem razem z nim - przez pary małżeńskie - drogi do świętości, która wiedzie przez miłość małżeńską. Drogę tę potwierdził Sobór Watykański II w swoich dokumentach.

      Rodziny należące do Domowego Kościoła łączą się w małe wspólnoty zwane kręgami (4-7 małżeństw). Kręgi Domowego Kościoła powstają poprzez udział w rekolekcjach ewangelizacyjnych dla małżeństw, a po rekolekcjach praca formacyjna jest kontynuowana przez uczestnictwo w kręgach. Spotkania w kręgu odbywają się raz w miesiącu i składają się ze spotkania ze Słowem Bożym, dzielenia się swoimi osiągnięciami i trudnościami, pogłębiania swojej wiedzy religijnej oraz wspólnej modlitwy.

      Podobnie jak w całym Ruchu Światło-Życie, w Domowym Kościele istnieje trzystopniowy system formacyjny. Po zakończeniu formacji podstawowej starsze kręgi podejmują ciągłą formację według wskazań Centrali Ruchu.